Vele jongeren en jong-volwassenen vandaag zijn hopeloos omdat ze niet het gevoel hebben dat deze wereld hen een plek biedt waar ze zich goed kunnen voelen en waar ze zich kunnen ontplooien. Hoe langer hoe meer kampen ook zij met ongezond veel stress, depressie, burn-out,… terwijl hun ‘echte’ leven nog niet eens goed en wel begonnen is. En in feite is dat erg goed nieuws. Zij hoeven niet meer die oude wereld in stand te houden. Zij zijn de geboorte van iets nieuws.
Een tekst, een brief, aan de zoekende jongeren van vandaag…
Lieve mooie jonge mens. De wereld van vandaag lijkt niet echt te wachten op jou. Ze draait door en door als een dolgedraaide kermisattractie die uit haar lood aan het slagen is, maar toch blijft iedereen instappen. Als je wil deelnemen heb je geen keuze dan die logica te aanvaarden die doorspekt is met crisissen die niet jouw fout zijn – crisis van ecologie, economie, veiligheid, gezondheid, burnouts, ongelijkheden, oorlogen, almaar groeiende onzekerheid,… Welke plaats is daar voor jou? Op jou, op wie jij écht bent, lijkt deze wereld niet te wachten. Als jij wilt overleven, zul je vooral moeite moeten doen om je te plooien naar, en dan maar hopen dat het goedkomt, dat er genoeg van jou overblijft… Niet?
En toch! Ik sta hier, te zwaaien en te roepen zelfs, dat de wereld wél op je wacht. Waarnaar dan juist? Naar jouw besef, naar jouw beslissing dat jij niet meer op de wereld hoeft te wachten om helemaal en tenvolle te zijn wie je bent. Dat jij genoeg bent zoals je bent en dat dit waardevol genoeg is om gedeeld te worden. Dààr zit de wereld op te wachten. Neen, inderdaad, niet die oude wereld vol overjaarse gedateerde structuren die zichzelf hopeloos in stand houdt door jou met angst en eindeloze herhaling wijs te maken dat jij klein, nietig en waardeloos bent, dat je enige optie is om mee te draaien in een systeem dat barst en kraakt. Neen, niet die wereld. Er is echter een nieuwe wereld. Een wereld die wortel aan het schieten is dankzij mensen zoals jij. Mensen die vaag aanvoelen dat er iets niet helemaal klopt en hoe langer hoe moeilijker kunnen doen alsof alles oké is. Mensen die langzaam beseffen dat er iets ten einde is, en dat er iets anders wil gebeuren. Het leven in ons en rondom is zijn recht aan het opnemen op iets dat ons veel échter is, het kan niet anders. Misschien zie je het nog niet, maar eens je er oog voor begint te hebben, zie je het overal ontpoppen. Daar zitten we op te wachten, allemaal, zelfs al beseffen we dat niet. Op een leven dat voortvloeit uit verbondenheid. Een verbondenheid met ons eigen centrum. En dus met de aarde. En met het leven dat alles en iedereen bezielt.
Dit schrijven is dus een uitnodiging van die nieuwe wereld aan jou, om JOUW wortels toe te staan hier en nu hun eigen weg te vinden. Daar hoef je zelfs niets voor te doen. Althans, niet op de ‘oude’ manier. Niet vanuit een – geforceerd – willen. De kans is groot dat je dat zelfs niet meer lukt, zelfs al zou je dat proberen (en heel veel van de huidige lusteloosheid, burn-outs, depressiviteit, enz. is daar op terug te voeren). ‘Niets doen’ in de zin van: stil worden en luisteren naar het leven in jou, naar wat er in jou geboren wil worden. Kom te weten waar jij van opleeft, wat jou deugd doet, waarvan jij helemaal in stroming komt,… en voed dat. Geef er ruimte aan, kies ervoor, volg het. Dit kan werkelijk over àlles gaan. Niet dat het daarom per se altijd gemakkelijk zal zijn, maar als het klopt vanbinnen, dan is dat jouw weg.
Het leven schuurt soms en kan pijn doen, dat weten we allemaal. Mensen denken dikwijls dat ‘gelukkig zijn’ dan te maken heeft met ervoor zorgen dat er zo weinig mogelijk schuurt. Dan moet ik denken aan de vlinder, die een urenlange worsteling met de cocon voert om eruit te geraken en haar vleugels te spreiden. Als je de ‘arme vlinder’ zou helpen door de cocon voor haar open te scheuren, zouden haar vleugels slappe vodjes blijven en zou ze vrijwel onmiddellijk sterven. Haar worsteling is even essentieel als het spreiden van haar vleugels! De volgende keer je iets tegenkomt dat ‘wrijft’, weet dan: hoe meer wrijving, hoe meer glans! Soms een harde les, dat zul jij ondertussen ook wel begrijpen. Als je er echter in slaagt om die momenten dat je het moeilijk hebt hélemaal te omarmen, da’s al de helft van de weg. Maar het begint natuurlijk met die andere helft: kiezen om JOUW plek in te nemen. Als je van daaruit kunt leven, vanuit wat jou doet leven, dan is het onnoemelijk veel makkelijker om de moeilijke aspecten van het leven erbij te nemen. Niet omdat er dan minder wrijving is. Maar omdat het vanzelfsprekend voor je is om het erbij te nemen.
En dan… dan kan de nieuwe wereld waarnaar je zo verlangt, beginnen groeien. In jou. Daar groeit het leven dat voortvloeit uit diepe verbondenheid. Een verbondenheid met je eigen centrum. En dus met de aarde. En met het leven dat alles en iedereen bezielt. Als je stil wordt en luistert, kun je misschien horen hoe die nieuwe wereld je roept…
Dankjewel, lieve mooie jonge mens. Gewoon, om er te zijn. Echt.